مقایسه دو روش iucn و سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری در ارزیابی پایداری حوزه آبخیز (مطالعه ی موردی: طالقان- زیدشت ۱)

توسعه پایدار رویکردی جامع به بهبودبخشی کیفیت زندگی انسان­ها در جهت تحقق رفاه اقتصادی، اجتماعی و محیطی سکونتگاه­های انسانی است. توسعه پایدار در صورتی تحقق می­یابد که همپوشی بین لایه های اکولوژیکی، اقتصادی ­و اجتماعی ایجاد گردد. هدف از این تحقیق ارزیابی و اندازه­گیری پایداری حوزه آبخیز می­باشد. جهت ارزیابی پایداری از دو روش استفاده شده است. روش اول از دستورالعمل پایش و ارزشیابی طرح­های مدیریت منابع طبیعی و آبخیزداری استفاده شد که توسط معاونت برنامه­ریزی نظارت راهبردی رئیس­جمهور و سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری برای ایران تهیه و تنظیم شده است. در حالت کلی در بخش بوم­سازگان مرتعی 3 معیار، 9 شاخص و 14 متغیر انتخاب و اندازه­گیری شدند. در بخش بوم سازگان مسائل اقتصادی و اجتماعی 5 معیار و 16 شاخص (خود شاخص­ها به عنوان متغیر عمل می­کنند) انتخاب و اندازه­گیری شدند. امتیاز نهایی برای بوم­سازگان مرتع 45 شد که آن را در طبقه متوسط قرار می­دهد و امتیاز نهایی برای بخش مسائل اقتصادی و اجتماعی 32 شد که با توجه به 16 متغیر انتخابی عدد دو (تقسیم) بدست می­آید که آن را در طبقه متوسط قرار می­دهد. در نهایت با استفاده از ماتریس برآورد امتیازات و جدول ارزشیابی حوزه آبخیز وضعیت پایداری حوزه آبخیز مشخص می­شود. با توجه به جمع کل امتیازات حوزه آبخیز زیدشت به لحاظ پایداری وضعیت ضعیفی دارد. روش دوم جهت آنالیز و اندازه­گیری پایداری در حوزه مورد ­نظر روش iucn بوده است. این روش همزمان بخش انسانی و اکوسیستم را مورد بررسی قرار می­دهد. در بخش رفاه انسان 2 معیار و 6 شاخص و 28 متغیر ارزیابی و اندازه­گیری شدند. در بخش پایداری اکوسیستم 4 معیار و 10 شاخص و 35 متغیر ارزیابی و اندازه­گیری شدند. نتایج نهایی با توجه به بارومتر پایداری نشان داد که پایداری حوزه آبخیز زیدشت 1 در حد متوسط می باشد. این شرایط با حفاظت از اکوسیستم و ارتقاء سطح زندگی مردم می تواند بهبود پیدا کند.